business woman in the ghetto:)

Hier weer even een berichtje uit het warme Katutura.
Ik ben hier inmiddels al 3 weken en de tijd vliegt echt om.
Afgelopen week ben ik voor een training naar Tsumeb geweest.
Ik ben nu een heuse zakenvrouw met een eigen businesscard haha.
We zijn zondagochtend vroeg vertrokken met een vrouw uit Zuid Afrika.
Die vrouw vond ik de eerste dagen eigenlijk vreselijk irritant (ze was namelijk heel extravert en had hele beroerde humor. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ze de hele reis en de eerste 2 dagen aan een stuk door heeft gekletst ... serieus geert, ze kletst nog wel 3x zoveel als ik pfff) maar later in de week werd ze wel wat leuker.

De cursus die we gevolgd hebben het “the linkage model” en iedereen was er helemaal laaiend enthousiast over. Achteraf wel terecht want we hebben ontzettend veel geleerd. Ik weet nu hoe ik zelf een bedrijfje op kan zetten en vooral hoe ik de prijzen moet bepalen en hoe je de koksten erin moet verwerken enzo. Vooral die costing & pricing is heel belangrijk voor Penduka omdat ze hier heel veel producten maken maar eigenlijk geen idee hebben voor hoeveel geld ze die kunnen verkopen.

Elke dag was er cursus van 8 uur tot 5 uur en daarna moesten we nog een opdracht maken in het bed en breakfast waar we zaten. Helaas waren niet alle deelnemers even snugger dus we hebben zo’n beetje elke nacht tot een uur of 1 aan die opdrachten gezeten.
Op woensdag was ik helemaal flabberghasted (???) toen een deelnemer zei: Laura we have to speak about something, i want to be your partner.... ik zei dat we daar niet over hoefden te praten want ik heb er namelijk al 1tje in Holland maar dat maakte niks uit (you are now in Namibie right...?) nee kiddo zo werkt dat bij laura niet haha. Ik moest gelijk aan mijn zus denken toen we samen in India zaten en iedereen haar wilde trouwen. Toen hebben we wel geleerd om van ons af te bijten, he Es 

Donderdag ben ik naar twee kroegjes geweest en toen heb ik nog meer ontdekt over de namibische gebruiken en gewoonten. Ik sprak met een jongen van mijn leeftijd die al een dochter van 5 had. Die werd door opa en oma opgevoed (want ja, die oude mensen zijn toch verder nergens nuttig voor.... zei hij letterlijk en dat gebeurd hier met bijna alle kinderen die worden niet door hun ouders maar door hun opa en oma opgevoed. Als de vader of moeder van een kind doodgaat is dat niet echt een drama hier maar als er een opa of oma overlijdt juist wel). Ook over zijn vriendin was hij niet echt hoogdravend (i left her in the north. I don’t want to see her too much because than she starts irritating me).
Was ik al heel blij met mijn eigen vent... werd dat nog eens versterkt door het feit dat alle manlijke deelnemers aan de cursus elke ochtend dronken op training kwamen.
In Windhoek zie je ook ontzettend veel pubs omdat heel, heel veel mensen zich hier tot de drank wenden. Helaas heeft het niet zo’n beste uitwerking op hun gedrag.
We hebben op vrijdagoctend de training afgerond en ik heb nu een certificaat (met foto en al) en een best portfolio met sketches, quotaties, werkplanningen etc.

Op de terugweg heb ik twee families zwijntjes de weg over zien steken. Echt heel schattig, van die pumba’s van de leeuwenkoning. En ik heb een mega grote aap gezien, een set koeien en een stuk of 10 kalkoenachtigen.
De zuid afrikaanse vrouw heeft 1 van de kalkoenen overreden! Harstikke dood! Echt heel vies als je zo’n smak van een beest tegen de auto hoort. Achter ons reed een auto millitairen die stopte gelijk om de overledene mee te nemen. Anna en Kornelius zeiden dat ze het beest voor avondeten gingen eten... ieehl. Uiteindelijk waren we rond 7 uur weer bij Penduka en ik was blij dat ik weer “ thuis” was. Het is toch wel vermoeiend zo’n zware cursus met allemaal mensen die je niet kent.

’s Avonds ben ik met een stel naar een Mojo Blues avond in de stad geweest. Even lekker wat wijntjes gedronken en naar ouwe mannen met ouwe muziek en lange baarden gekeken en geluisterd! Het weekend heb ik lekker gerelaxed en mijn boek uitgelezen.
Deze week ga ik hard aan de slag met de TB activiteiten en donderdag heb ik een afspraak met een vrouw die me gaat helpen met het ontwikkelen van mijn rouwverwerkingsworkshop. Ik ben erg benieuwd hoe dat gaat verlopen.

Ik heb vandaag ook mijn eerste post ontvangen, joehoee! Die heeft er meer dan 3 weken over gedaan maar ’t kaartje is er. Harstikke bedankt Jaap en Corrie, het is ontzettend leuk om hier post te krijgen! Ik ben benieuwd wanneer mijn kaartjes in Nederland aankomen. Ze zijn in ieder geval onderweg.
Pap, heel veel plezier bij Toto vanavond!
Lieve allemaal, tot snel!

Kus Laura