reizen met mijn zuster

Essie is mijn beste vriendinnetje en dat is niet voor niets. Behalve al het zuster lief en leed dat we delen kan ik ook altijd vreselijk met Esther lachen. Elke keer als we samen op vakantie gaan weet ik dat er onverwachte dingen op ons pad gaan komen.op een of andere manier raken we altijd ergens gedurende de reis in de penarie. Gelukkig komen we er ook altijd met vlag en wimpel weer uit. Zowel in Engeland, Turkije en India hebben we onze dip en topdagen gehad en dat is hier niet anders. We zijn altijd nèt niet goed voorbereid, hebben nooit een waterdicht plan, willen alles zien en dan ook nog zo goedkoop mogelijk (krenterig als alle nederlanders:)).

Inmiddels meer dan 5000 (!!) km verder zijn we weer heel wat ervaringen rijker. De eerste dag verliep nog niet zo soepeltjes want Es had d’r rijbewijs thuis laten liggen en tot overmaat van ramp moesten we een creditcard achterlaten bij het autoverhuurbedrijf (maar ons had geen creditcard…). Bijna zagen we onze hele vakantie in duigen vallen.
Maar gelukkig hebben we goede connecties! Esther’s vriendin heeft gauw een kopietje gefaxt en Yvon heft haar creditcard aan ons uitgeleend.

Diezelfde dag zijn we richting de woestijn gereden. De sossusvlei is het mooiste natuurverschijnsel wat ik ooit heb gezien! Een immense hoeveelheid zand met een prachtige gloed van gele tot donkerrode kleuren. We hebben een mooie, lange wandeling gemaakt en na anderhalf uur kwamen we bij de grootste Dune van de vlei: the big momma. Die hebben we op blote voeten beklommen en genoten van het uitzicht.
In het middaguur redden we vol van alle indrukken richting Windhoek terug.
Een oude (best wel vervelende) vrouw had ons de vorige dag al duidelijk gemaakt dat ons reisschema (haha voor zover we die hadden dan…) belachelijk was. Helaas had ze daar wat deze dag betreft wel een btje gelijk in. toen de zon onderging zaten we nog in een gehucht mijlen ver van Windhoek vandaan. Aan de kant van de weg hadden we op een gegeven moment een bord van een lodge gezien. In het pikdonker moesten we nog 13 km over dike hobbels, enge zandweggetjes en langs verlaten kerkhoven rijden. Essie had bijna een dike koe onder de auto en we moesten drie keer uitstappen om hekken open te maken. Het was echt net alsof we in “scream” beland waren. Uiteindelijk zijn we toch veilig en wel aangekomen en zijn we heel hartelijk door een lief oud mannetje ontvangen.

Op Penduka hebben we de volgende dag de auto kampeer-klaar gemaakt en zijn we richting Etosha gereden. Halverwege heb ik nog een wild zwijntje voor de auto gehad (ik moest van 130 km per uur vol op de rem maar heb nog wel zijn achterpootje geraakt….) en een dike vogel heeft zichzelf te pletter gevlogen op de voorruit (het bloed heeft er nog dagen opgezeten). ‘t is wat met die dieren van tegenwoordig….

In Etosha hebben we ons drie dagen te pletter genoten van alle dieren en ook hebben we nog leuke afrikaanse vrienden opgedaan.
Maar ook deze vakantie was het onvermijdelijk: mijn knappe, blonde zuster had volop sjans. Beetje jammer-de-bammer alleen dat het dit keer geen goddelijke grieken waren maar kwezelende, drammerige ventjes die met een afwijzing of 2 geen genoegen nemen… (hij kende ons duidelijk nog niet)!

Esther zegt dat wij mensen-mensen zijn. Bij iedereen die we tegenkomen verzinnen we zelf een hele levensgeschiedenis (“ zijn ouders zijn vast overleden en daarom is hij nu zo verbitterd…”).
Sky (esther’s aanbidder) was echter geen levensgeschiedenis waard.
We hebben hem schnell afgeschud en zijn verder gereden naar de Caprivi (een kleine strook helemaal rechts bovenin Namibie die grenst aan Botswana en Zambia). Daar hebben we 2 daagjes gerelaxed op een camping met geweldige ‘thema’ wc’s en douche’s. Zo kon je een douche nemen in een jungle shower en als een koningin plassen op een wc in de vorm van een troon en tegelijkertijd genieten van een uitzicht op de Zambesi rivier. In de rivier zitten allemaal nijlpaarden en krokodillen dus dat was wel heel grappig. Op de camping waren onze zuid afrikaanse vrienden uit Etosha er ook weer. Zij hebben een avondje super lekker Afrikaans voor ons gekookt.
We hebben in de zamesi rivier nog een mokoro boottochje gemaakt. Een mokoro is een traditionele houten kano. Es en ik zaten vol spanning met de camera’s gereed om alle nijlpaarden te spotten en vast te leggen maar hoewel de beste beesten elke dag op een vast stekkie zitten, waren ze er vandaag niet (bommer!!!)…. Gelukkig hebben we wel heel veel over vogels geleerd want we waren met 4 andere mensen en dat waren allemaal vogelliefhebbers….eenmaal weer aan land kwamen de hippo’s in ene bovendrijven (nu vraag ik je..).

We hebben helemaal aan het eind van de Caprivi nog een dagje van de zon genoten en de volgende dag zijn we Zambia ingereden.
Van een oud mannetje hadden we gehoord dat we in Zambia op moesten passen voor mannetjes die je geld afhandig willen maken.
In Zambia ging het een beetje mis…. Bij de grens zei iemand dat we 4 loketjes langsmoesten. Eerst 2 loketjes voor onze visumstempels en daarna nog 2 loketjes waarvan wij het nut niet zo inzagen. De loketjes waren geimproviseerde hutjes en 1 was zelfs een caravan. Na loketje 2 heette een vriendelijke Zambiaan ons welkom in Zambia en dat leek ons wel voldoende.
Dus eigenwijs het advies van het straatmannetje in de wind slaand (?) kachelden we vrolijk de grens over.
Helemaal content dat we niet in de praktijken van de sjacheraars waren gestonken.
Koud 5 minuten later reed er een auto met toeterende en knipperende lichten achter ons.
Toen ik de auto aan de kant v.d. weg had gezet kwam er een bewapende (!!!) grensbeveiliger op ons af. Onschuldig en verbaasd lieten we onze stempels zien en we mochten weer verder rijden. Weer 5 minuten later werden we nog een keer aangehouden. Bleek dat we toch naar loketje 3 en 4 hadden gemoeten om verzekering voor de auto te kopen (dat is verplicht in Zambia). Het mannetje dat ons getipt had moest heel hard lachen toen hij ons weer zag (I told you so…) maar gelukkig kon iedereen er wel om lachen en hebben we heel leuk zitten ouwehoeren met alle grensmannen. Het feit dat we papieren voor een Toyota meehadden maar reden in een Volkswagen maakte gelukkig ook niet uit en toen we 3 dagen later Zambia weer uit gingen werden we door alle ambenaren uitgezwaaid.

Toen we Zambia weer legaal binnereden zijn we als eerst naar de Victoria Falls gegaan. De vic falls is 1 van de 7 wereldwonderen en het was ontzettend indrukwekkend om zoveel water met zo’n immense geweld naar beneden te zien storten. Wauw!
Omdat Zambia toch ook wel een heel mooi land is en de mensen harstikke vriendelijk zijn hebben we besloten nog 2 daagjes langer te blijven. We hebben 1 dagje genikst en souvenirs ingekocht en een dagje meegleefd in een village. In Simongavillage konden we zien hoe de gemiddelde Zambiaan woont en werkt. We hebben water gepompt, N’shima gegeten, huisjes bekeken en vooral veel met de mensen en kleine kindjes gekletst. Die kleine gogges blijven lief! ’s avonds hebben we een kampvuurtje gemaakt en van alle kanten kwamen er kinderen bij ons zitten. De chief van het dorp was dronken en stuurde iedereen woedend weg. Daar schrokken we wel een btje van en toen zijn we maar gaan slapen. De volgende dag hebben we het schooltje van het dorp bezocht en geconcludeerd dat die chief toch helemaal niet zo’n goede leider voor zijn dorp is. Hij dacht alleen maar aan zich zelf en aan het geld wat hij van ons zou krijgen (terwijl dit eigenlijk verdeeld zou moeten worden over het dorp). Dat was wel een beeje een teleurstelling. We zijn gauw verder gereden en hebben lekker ergens anders aan ons bruinings-schema gewerkt. Een dag later weer een heel eind gereden en nog twee leuke NL-ers ontmoet. Ten slotte zijn we naar Swakop gereden om te sandboarden.
Esther vond het wel heel spannend en besloot niet de instructies van de prof op te volgen maar haar zelfbedachte tactiek.
Dat ging niet helemaal goed want ze is 1 x heel hard gecrashed.
Inmiddels zijn we terug op Penduka voor onze laatste daagjes. Vandaag hebben we vol spanning de auto ingeleverd (ik had een sort van 2 paaltjes geraakt… en we hadden ook wat keien onder de auto horen knakken) maar gelukkig viel de schade mee. We hadden 1 hapkip kapot gereden en dat was niet zo erg.
We hebben ong wat leuke dingen voor de boeg en Zaterdag gaat ons weer naar huis….

De vrouwen hebben inmiddels ook de brillen binnen en iedereen is helemaal blij! Ik zal de foto’s van de week nog bij mijn stukje zetten.
Ik weet zeker dat ik nog een hele hoop vergeten ben maar het verhaal is alweer veelste lang!
Een hele dikke kus van ons beiden en tot volgende week!