Cape town en back to basic "bonenscheten"

Anderhalve week geleden zat ik in het wereldse, levendige Kaapstad, en de afgelopen dagen ben ik in het noorden van Namibie geweest waar de mensen leven van bonen en mahango. Een grotere tegenstelling kan ik me hier niet voorstellen.
Waar we in Kaapstad de prachtigste dingen hebben gezien en de eerste dag al beroofd zijn, was het in Epembe heel erg back to basic zonder elekriciteit, water en winkels.

Allereerst nog harstikke bedankt voor jullie enthousiaste reacties en gulle giften!!
Ik werd er helemaal warm van, vooral ook omdat er mensen geld gestort hebben die ik helemaal niet ken! Baie, baie dankie!
Ik ga het absoluut goed besteden en hou jullie op de hoogte.

Dan nu een update van Zuid Afrika. Omdat ik mijn visum vast wilde verlengen heb ik besloten om de paasdagen in Kaapstad door te brengen met Yvonne en Jasper. Na een 20-uur durende busrit kwamen we enigzins verlept aan in Kaapstad. Nadat we onze backpackerslodge hadden gevonden en een douche hadden genomen wandelden we richting V&A waterfront. We liepen nog maar koud tien minuutjes toen er twee ongure figuren ons van achter uit het niets benaderden. Ze grepen Jasper bij zijn armen en zeiden heel agressief: Don’t move!
Normaal gesproken ben ik niet 1 van de snelsten maar mijn hart zat boven in mijn keel en ik was zo ontzettend bang dat ik al (voordat ik het doorhad) keihard aan het wegrennen was. Ondertussen had ik Yvonne vastgegrepen en mee gesleurd. Ik dacht dat die jongens achter ons aan zouden komen met messen en weet ik wat nog meer maar er kwam niemand achter ons aan… Jasper was nu alleen met die engerds. Gelukkig hebben ze hem enkel van zijn telefoon en camera ontdaan en zijn toen weggerend. Ik ben in mijn leven nog nooit zo bang geweest (terwijl ze mij met geen vinger hebben aangeraakt)!
We zijn met een taxi naar het politiebureau gegaan en hebben de rest van de week nergens meer gelopen als het er niet wemelde van de mensen. Vooral de eerste twee dagen zat de schrik er nog goed in en keek ik elke 5 minuten wel over mijn schouder op zoek naar potentiele overvallers.
Een beetje een naar begin van onze vakantie maar gelukkig hebben we de volgende dag lekker door kaapstad getourd met zo’n foute toeristen hop-on-hop-off bus. ‘t Is dan wel een criminele stad maar ook echt ontzettend mooi!

De derde dag heb ik m’n stoere-ik uit de kast gehaald en ben ik van de Tafelberg van 1000 meter hoog naar beneden ge-abseild… iehhh! Ik kreeg wel wat kriebels in mijn buik toen ik aan een miezerige touwtje half achterover op de berg stond, halverwege bleek de berg ook nog eens een mega gat te hebben zodat je gewoon hing te bungelen…. Duzzz. Het uitzicht was echter grandioos en ik heb me helemaal te pletter genoten! De volgende dag hebben we botanische tuinen bezocht, langs het strand gereden en een aquarium met vreemde vissen gezien. ‘s avonds hebben we op een zeilboot met een glaasje champagne van de zonsondergang genoten (je moet wat he!). Op onze laatste dag alweer hebben we een toer door de krottenwijk van Kaapstad gehad. Dat was nie zo bijzonder nie want ik werk in Katutura zelf in de krottenwijken die nog veel krotteriger zijn en het voelt ook heel heel toeristisch als je met je dikke vette camera foto’s maakt van een armmoedig, verslonst huis. We hebben wel een indrukwekkend museum bezocht. District six liet zien hoe het er nog geen twintig jaar geleden aan toe ging met het apartheidssysteem. Alle zwarte mensen moesten verplicht verhuizen uit “blanke” buurten en hadden slechts nog recht op een plekje in een krottenwijk. Er werkte daar een man die ook zijn huis uitgezet was en hij moest een hoop rechten opgeven omdat hij een zwarte huidskleur had. Er hinge nook echt borden waar op geschreven stonden dat het bezoeken van bepaalde parken, bioscopen en winkels alleen toegestaan was voor blanken.

In de toer hebben we verder nog een traditionele geneesman bezocht die in een krotje krikras door elkaar wel 50 huiden had opgehangen van slangen, olifanten, ratten en weet ik wat allemaal (mannen…. Hahaha). Met een traditionele dans, een huid, wat sapjes en gezang kan deze beste man alles genezen.
‘s Middags hebben we Robbeneiland gezien. Het was heel mistig weer wat de gevangenis nog een extra lugubere uitstraling gaf. We zijn door een ex gevangene rondgeleid en hebben de cel van Nelson Mandela bekeken en verhalen gelezen van andere gevangenen. Naast de gevangenis waren er op Robbeneiland ook grote leprakampen met bijna nog grotere begraafplaatsen. Gelukkig is het er nu wat vrediger met een konijntje hier en een pinguin daar.

De terugreis naar Windhoek verliep bijna vlekkeloos (behalve dat ik uiteraard naast een man zat die hele verhalen had over zijn geheugenverlies, het feit dat hij een geheim genootschap had ontdekt en stemmen hoorde en een riem had waar je onzichtbaar mee kon worden maar de Zuid Afrikaanse regering zat hem op het spoor… ik volgde het zelf ook niet helemaal en heb door deze uitgebreidde verhalen ook niet echt kunnen slapen haha). Eenmaal bij de grens echter wilden ze ons visum in eerste instantie niet verlengen. Dat was niet zo heel erg fijn want toen moesten we eerst overall gaan verklaren wat we hier precies deden (het is namelijk verboden om in Namibie te werken als je buitenlander bent dus we moesten liegen tegen de grensmensen dat we op vakantie waren en dat was wel een beetje eng. Gelukkig is het wel goed gekomen en heb ik nu mijn visum in orde totdat ik wegga). Om 7 uur s’ochtends was ik fris en wel op Penduka en heb ik nog 1 dagje gewerkt om de volgende dag te vertrekken naar Epembe.

Epembe was helemaal geweldig! Emily, een vriendin van mijn zus, komt al sinds 4 jaar, elk jaar terug naar Namibie om alle Penduka vrouwen te zien en om met Martha naar het noorden te gaan. Via haar ben ik ook op Penduka terecht gekomen. Martha en Emily waren zo ontzettend lief om mij mee te vragen naar het noorden. Nu heb ik echt Afrika gezien.

In Epembe wonen de mensen tussen de Mahango en bonen velden. Ze leven van de verbouw van deze producten en hebben verder geen inkomen. Alle mensen in het noorden wonen, net als Martha, in een Kraal. Een kraal is een redelijk stuk grond helemaal afgezet met taken. Binnen de kraal staan (afhankelijk van de hoeveelheid familie) een stuk of negen met de hand gemaakte hutjes. Een hutje is voor keukenopslag (de keuken zelf is namelijk buiten en bestaat uit een tak met twee pannen eraan en een haardje om vuur te maken), een ander hutje is om je in te wassen (daar staat een emmer die je moet vullen met water), een derde hutje dient als woonkamer (voornamelijk het dak is van belang want die voorziet in een beetje schaduw). Verder zijn er een aantal hutjes om in te slapen en er is een plek waar de kraal gasten kan ontvangen. Op die plek moet altijd een vuur branden en een deken liggen zodat de gas tweet dat hij welkom is.

De kraal is niet met een gewone auto bereikbaar. Het ligt helemaal midden tussen de mahangovelden en een hoop rul zand. We moesten de auto 20 minuutjes van de kraal ergens wegzetten en werden verder gereden met een bakkie. Echt een safari of een pretpark is er niks bij. Emily en ik stonden achter in het bakkie en moesten om de haverklap links, rechts of achteruit wegduiken om alle taken te ontwijkingen waar het bakkie langskwam, ik lag helemaal in een deuk. Het is net of je in een videospelletje belandt bent:)

De mensen die in een kraal wonen werken in principe alleen op het land en krijgen dus geen enkele inkomsten binnen maar moeten echt werken om eten voor die avond bij elkaar te schrapen. De kinderen gaan naar school als daar geld voor is en als ze oud genoeg zijn gaan ze vaak naar steden als Windhoek om te werken. Als ze wat geld over hebben worden daar kleren en andere benodigdheden voor de familie in het noorden van gekocht. Omdat er helemaal niks te doen is behalve water en hout halen en mahango en bonen verbouwen is het er heerlijk rustig. Er is geen tv, geen koelkast, geen lampen… alleen maar zand en hitte (in het noorden is het nog veel warmer dan in Windhoek, zeker 35 graden dus ik ben weer een btje bijgekleurd).

‘s avonds zingen de kinderen liedjes en dansen ze de benen onder hun lijf weg. Overdag gaan de kids ‘s ochtend naar school en ‘s middags helpen ze op het land. Ik heb 1 middag geprobeerd de mahango te pounden (fijn te stampen) nou na 5 minuten was ik helemaal kapot en rolde iedereen over de vloer van het lachen om mijn houterige gepound. Ook met water halen was ik niet een van de sterksten. Ik heb 5 liter op mijn hoofd gedragen maar Emma (13 jaar) droeg met gemak (en zonder handen!!) 20 liter op haar hoofd. Echt indrukwekkend om te zien hoe hun lichamen helemaal gewend zijn aan het pounden, water halen en hout dragen. Ze hebben daar geen sportschool nodig.

Naast het harde werken(:)) zijn we ook een ochtend naar een schooltje geweest in Epembe. Emily ondersteunt die school financieel met een stichting. De kinderen stonden allemaal in 2 lange rijen klaar om ons zingend te ontvangen. Ik kreeg er kippenvel van! Het schooltje stelt nu weinig voor. Elk lokaaltje is gebouwd van een paar taken en een golfplatendakje. Binnenkort wordt er mbv Emily’s stichting een stenen school gebouwd.

Omdat er geen elektriciteit en weinig water is, zijn er geen wc’s…. met een beste bijl trek je de mahangovelden in op zoek naar een mooi plekje om een kuiltje te graven (gelukkig hadden we in Windhoek wc papier ingeslagen maar dat is er in principe ook niet, dus als je aan de dia bent, ben je niet blij daar)! Na een drukke week Kaapstad kwam ik hier echt helemaal tot rust.

Op de tweede avond zaten we allemaal in het huisje van Martha te kletsen en te zingen (Martha woont op Penduka en heeft binnen de kraal 1 stenen huisje laten bouwen. Omdat ze gehandicapt is kan ze ook niet in een hutje slapen daar). Opeens drong er echt een vreselijk putlucht onze neusgaten binnen. Een van de kindjes had een klein windje gelatin maar omdat ze heel veel bonen eten kun je wel nagaan wat voor lucht dat oplevert. Ik heb van schrik maar niet meer veel bonen gegeten want de stank overtrof bijna de familie-Falke scheten en dat zegt wat...

Hoewel Kaapstad prachtig was, voelde ik me veel meer thuis in Epembe. De laatste avond heb ik bijna 4 uur lang pannenkoeken gebakken voor alle kindjes. D’r is daar zoveel liefde en gezelligheid, dat zal ik niet snel vergeten. Maar ook this is Africa want toen we maandag om 4.00 uur waren opgestaan om vroeg weg te gaan zaten we pas 5 en een half uur later in de auto. Onthaasten leer je hier wel:)
Ik hoop dat jullie een beetje een beeld krijgen door de foto’s en sorry dat het zo’n mega lang verhaal is geworden. De volgende keer zal ik he teen stuk korter houden!
Liefs van mij