Sinterklaas, Krokodillen en Laura op de weg…

Namibie heeft me de afgelopen week weer veel mooie dingen getoond. Vorige week heb ik zebra, krokodil, kudu en struisvogel gegeten met een groep Nederlanders en Noren. Erg gezellig en ook erg lekker (vooral die struisvogel, tatatataa, een biefstukje is er niks bij). Veder heb ik pannenkoeken gebakken voor Jasper, Yvonne, Jafet, Rebecca en Olivia (mijn nieuwe lieve dove vrienden). Olivia, Rebecca en Jafet werken samen met Maria met kralen die ze maken uit bier en wijnflessen. Maria (32 jaar) mocht helaas van haar moeder niet komen eten. Jafet was jarig. Dus dat hebben we gevierd met cake, ijs, een hoop pannenkoeken en slingers. Rebecca is net zo oud als ik en zwanger van haar tweede kindje. Van de week vertelde ze me dat ze geslagen was door haar vriend omdat ze een grapje maakte over de zwangerschap. Ze wil niet bij hem weggaan want dan vermoordt hij haar (en ze houdt van hem….). Van de kralen maken ze alle vier prachtige kettingen, armbanden en oorbellen. Binnen Penduka worden de dove mensen soms een beetje ‘vergeten’. Ik mag naast mijn rouwverwerkingsworkshop en de TB-activiteiten meehelpen op de glaskralenafdeling. Omdat ik er elke dag in ieder geval een uurtje ben gaat mijn gebarentaal met sprongen vooruit, ik snap nog lang niet alles dus we schrijven ook een hoop.

vorige week was het ook “wereld-TB-dag”. Een stuk of 40 patienten, en alle medewerkers hadden zich verzameld in het park in het centrum. We hebben gezongen, er was een toneelstukje (waar mijn collega’s ook aan meededen) en verder was het de bedoeling dat er bewustzijn werd gecreëerd voor de grote hoeveelheid mensen in Namibie dat TB heeft (1 op de drie!!). Toen de dag afgelopen was heb ik een geweldige ervaring gehad. Ik ben meegweest met een hele grote, gammele bus die alle patiënten weer terug bracht naar de DOT-points waar ze vandaan komen. Namibie heeft hele goede, verharde wegen maar vooral ook een hoop zandweggetjes met een hoop keien. Elke keer als de bus een heuvel op moest (en dat was nog eens) ging dat met een hoop lawaai en stonden we bijna stil. Ik heb me een paar keer afgevraagd of we niet achteruit de heuvel weer af zouden rollen. De bus zat stampvol (zo’n 50 man) en iedereen was aan het zingen en dansen. We hebben alle heuvels gehaald maar ik hoorde achteraf dat de bus ook regelmatig vastloopt en dat iedereen dat moet duwen (TIA: This is Africa).

Zelf moest ik er de dag erna ook aan geloven… rijden in een auto met het stuur op rechts en de rijbaan aan de linkerkant gebruiken. Ik scheet echt 7 kleuren. Ik weet het, de meeste mensen vinden het geen wereldnieuws maar ik heb wel een schietgebedje of 10 gedaan....... Ik ging met Anna en Kornelius gereedschappen en materialen halen voor boxen die we gaan implementeren bij de DOT-points. We zijn echt heel Windhoek door gesjeesd en ik heb geen enkele aanrijding veroorzaaktJ (yes yes yes). D’r zijn hier trouwens wel regelmatig aanrijdingen. Sinds ik hier woon heb ik al zeker 10 auto’s gedeeltelijk in de prak gezien. Morgen moet ik in een busje rijden dus ik ben benieuwd hoe dat gaat. Hoewel ik zelf een beetje huiverig ben zijn Anna en Kornelius helemaal enthousiast.

Ik heb van de week ook mijn eerste dikke stapels post gehad. De meeste kaarten hebben er 4 weken over gedaan maar ze zijn er. Heerlijk om dingen uit Nederland te lezen, das toch anders dan een mailtje. Baie dankie daarvoor nog!

Gister zijn Yvon, Jasper en ik met een fieldpromoter van Penduka en zijn neef en vriend op stap geweest. Eerst hebben we een paar “blanke” clubs bezocht in Windhoek, ik heb voor het eerst gepoold (maar dat is niet echt mijn roeping, zeker niet na een paar wijntjes en baileys haha), en vervolgens zouden we naar een discotheek in Katutura gaan. Katutura is de plaats waar ik nu ook woon en die staat bekend als de arme, zwarte buurt. Maar we waren nog maar net vertrokken en toen kregen we een lekke band (om 2 uur s nachts). Gelukkig konden onze kerels goed banden verwisselen (volgens mij hadden ze het vaker gedaan want binnen 10 min. reden we weer). De discotheek in Katutura was helemaal geweldig. Ik heb de hele van de nacht gedanst met twee meiden die ons Damara wilden leren dansen. De katutura-mannen die op Yvonne en mij af kwamen hadden geen schijn van kans want onze nieuwe vriendinnen bekten iedereen direct af en zouden ons ook niet hebben laten gaan als we het zouden willen. Ik ben de hele dansvloer over gesleept maar niet met tegenzin. Ik had gewoon pijn in mijn kaken van het lachen.

Om me maar eens goed te bezinnen na een nacht lelijk stappen ben ik vanochtend naar een 4 uur durende kerkdienst geweest met Yvonne en Olivia. We konden er alkledrie niks van meekrijgen, Olivia niet omdat ze doof is en Yvon en ik verstaan nog geen Oshiwambo. Je zult het haast niet geloven maar er zaten minstens 900 (!!!) mensen harstikke op sjiek in de kerk. Vooral als de hele kerk ging zingen klonk dat super mooi.

Naast alle mooie, leuke en gekke dingen die ik hier zie heeft Katutura ook een hele schrijnende kant. De huizen waar de meeste mensen in wonen heten shacks en bestaan uit drie golfplaten en een vuilniszak als dak. Vandaag heb ik een drie uur durende rondrit door Katutura gemaakt en zoals je op de foto’s wel kan zien bestaat Katutura voornamelijk uit krotten. Overal liggen autobanden, onderstelsels van bedden liggen op de “daken”, kinderen en mannen plassen midden op straat en er was zelfs een shack in de brand gevlogen. Net als in Nederland kwam het ramptoerisme snel op gang. Binnen 10 minuten stond half Katutura naar de brand te kijken (inclusief ons…). Het voelt heel, heel erg vervelend om met je dure fototoestel door de krottenwijken te rijden maar gelukkig vonden de meeste mensen het alleen maar helemaal geweldig om op de foto te komen. Hoe weinig de mensen in Katutura ook hebben, ze hebben bijna allemaal een hele grote glimlach op hun gezicht.

Voordat ik jullie weer met je drukke, Nederlandse leven laat verdergaan heb ik nog een klein, klein, alleraardigst vraagje. Elke vrijdag deel ik voor de vrouwen snoepjes uit om het weekend in te luiden. Voor mij deed Tineke dat altijd en ik vond het een erg goede gewoonte aangezien de meesten zelf geen geld hebben voor wat lekkers. Nu zou ik ze zo heel heel graag wat meer gunnen dan een hand vol snoepjes. In eerste instantie wilde ik graag iets permanents kopen waar Penduka nog jaren wat aan heeft maar ik heb inmiddels wel gezien dat het project redelijk goed gesponsord (?) wordt door de donoren uit Noorwegen en de Global Fund. De vrouwen zelf echter krijgen nooit wat extra’s, iets wat ze naar mijn mening wel verdienen. Het lijkt me super om voor iedereen wat te kunnen kopen wat ze wel heel hard nodig hebben of heel graag willen hebben maar zelf niet kunnen betalen. Ik weet bijvoorbeeld van een aantal vrouwen dat ze een nieuwe bril nodig hebben, de bewaker is verslaafd aan sigaretjes die hij niet kan betalen, een van de vrouwen wil graag stof om kleren voor haar kinderen te kunnen maken en een ander wil graag nieuwe schoenen. Helaas kunnen mijn o-zo karige studiefinanciering en ik dit samen niet rondbreien maar “that’s what friends are for…” dacht ik zo J. Nee geintje, je moet je absoluut niet verplicht voelen om iets te storten het is maar gewoon een vraag. Ik zal je ook niet uit mijn vriendenkring verwijderen ofzo. Het is slechts een ideetje dat ik graag wil uitvoeren tijdens mijn verblijf hier. Je mag met alle liefde duizenden eurie’s storten maar 5 euro is hier ook al N$ 50,00 waard en dus ook meer dan welkom.

Je kunt het geld storten op mijn Namibie rekening: Laura Baard, groningen giro 1427943 voor het geval je d’r iets voor voelt: Baie, Baie dankie!

Ik zal over 3 maandjes uiteraard een flink stel mooie penduka-handgemaakte souvenirtjes mee terug nemen van hier voor jullie!!
Lieve allemaal, zorg goed voor jezelf en de volgende keer als ik wat schrijf zal het wat aller alleraardigst worden…:)
Warme drukkies van mij

ps er staan een stuk of 30 nieuwe foto's op maar die heb ik per ongeluk bij het vorige bericht geplaatst met mijn nog niet volleerde computerkunsten dus je kunt op foto's klikken en dan zie je ze vanzelf (ombili.... sorry)