einde verhaal...

Met een dramatische zucht schrijf ik nu in Zeewolde mijn allerlaatste stukje.
Ik ben nu echt terug in Nederland.
Het is heerlijk om weer terug te zijn en iedereen weer te zien en spreken maar ik moet wel een klein beetje wennen aan de haast, de drukte,de efficiente manier van doen en vooral... rechts rijden!

De laatste dagen in Afrika zijn omgevlogen. Esther en ik hebben een middagje door Windhoek geslenterd en een marktmannetje helemaal van slag gemaakt (ik ben inmiddels een expert in afdingen en de beste man moest zijn baas bellen om toestemming te vragen of hij zijn beeldjes voor zooo goedkoop mocht verkopen. Hij vroeg heel chagrijnig of ik soms een Namibische was:))

De volgende dag zijn we samen met Yvonne naar een ranch met wildlife geweest. We hebben 5 witte neushoorns gezien van heel dicht bij. Eentje liep recht op os Essie af. Verder waren er nog weer een set giraffes, springbokken en andere wilde beesten maar we kwamen voor de leeuwen. Tegen 5 uur 's middags was het voedertijd en hebben we een mannetjesleeuw en een vrouwtje van zo'n 5 meter afstand (!!) gezien. Toch wel ontzettend gaaf om de koning der dieren van dichtbij te bekijken. Es en ik hadden het idee dat ie ons ook steeds aankeek.

Onze een na laatste avond zijn we uit eten geweest met twee hele lieve vrouwen van Penduka. Ze hadden allebei de hele dag bijna niks gegeten en hebben zich flink tegoed gedaan aan flink bord vlees:)

Op onze laatste dag hadden mijn lieve dove vrienden een verrassingsfeestje georganiseerd. Ze hadden een mega grote taart gemaakt en allemaal kleine cadeautjes gekocht en gemaakt. Aan het eind vd middag hebben de vrouwen traditioneel gedanst voor het afscheid van Jasper en Yvonne en hebben we weer taart gegeten....
's avonds heeft kauna een heerlijk laatste diner voor ons gemaakt en ook zij kwam nog met cadeautjes en een derde (...) zelfgemaakte taart aan.
We waren helemaal misselijk toen we naar bed gingen maar de liefde die van alle taarten en cadeautjes kwam heeft me heel, heel erg geraakt.

Iedereen kwam de laatste week met cadeuatjes aanzetten. Ik heb naast mijn prachtige Damara-jurk ook nog een O'wambo jurk gekregen (waar ik echt zwanger van een vierling in lijk) met bijpassende oorbellen en kettingen. Esther opperde al dat ik een altaartje in mijn nieuwe kamer kan maken met alle aandenkens uit namibie.

Zaterdagochtend n om 6 uur 's ochtends waren we op het vliegveld en zelfs toen we Afrikaanse bodem verlieten was onze reis nog niet afgelopen.
Esther en ik zaten gezellig naast elkaar.
Helaas zat er naast mij (gelukkig zat er een smal gangpaadje tussen) een dikke man die heel erg stonk. Ik weet dat ik soms wat overdrijven kan maar deze man had echt een hele vieze, walmende lichaamsgeur die elke 5 tot 10 minuten onze neusgaten binnendrong.
Alsof dat nog niet erg genoeg was besloot de stinkerd ook nog eens om zijn broek open te ritsen en eens lekker met zijn handen in z'n slip te gaan zitten...iehhh ik krijg alweer rillingen en visioenen nu ik erover schrijf... echt waar zo'n beeld krijg je de rest van de reis niet meer van je netvlies....
we hebben overwogen een andere plaats aan te vragen of een foto te maken maar dat durfden we beiden niet haha. Gelukkig hebben we er wel heel hard om gelachen.
Aangekomen op Dusseldorf stonden onze 4 favo mannen ons op te wachten!

Ik weet zeker dat Namibie en 'mijn' vrouwen nog lang in mijn gedachten zullen zijn! Het was heerlijk om elke 2 of 3 weken mijn verhaal kwijt te kunnen en te weten dat er ook nog mensen zijn die het lezen. Ik ben er inmiddels wel achter dat ik een hoop gemist heb hier (vriendinnetjes die verhuizen, gaan samenwonen, trouwen, afstuderen, tante worden, nieuwe banen hebben etc) maar ek is weer terug en ben klaar voor wijntjes, terrasjes en stevig bijkletsen!
een hele dikke kus en ik heb al een nieuw huisje gevonden in Grun waar je welkom bent!!